برو مرد بیدار اگر نیست کس که دل با تو دارد همان یک نفس همه روزگارت به تلخی گذشت شکر چند جویی در این تلخدشت؟ تو گل جویی ای مرد و ره پر خس است شکر خواه را حرف تلخی بس است. |
بــاغ رویــایــی...
مرا دیوانه نامیدند...
به جرم دلدادگی‌هایم.
به حکم سادگی‌هایم.
مرا نشان یکدیگر دادند و خندیدند!!!
مرا بیمار دانستند...
برای صداقت در حمایت‌هایم.
نجابت در رفاقت‌هایم.
نسخه تزویر را برایم تجویز کردند!!!
مرا کُشتند و با دست خود برایم چاله‌ای کندند...
به عمق زخم‌هایم.
به طول خستگی‌هایم.
منِ بیمارِ دیوانه.
نمی‌خواهم رهایی را از چاه تنهایی...
که مردن در این اعماق تاریکی.
به از با آدمک‌ها زیستن در باغ رویایی!!!
وقـتی...
وقتی کسی رو دوست داری ، حاضری جون فداش کنی
حاضری دنیا رو بدی ، فقط یه بار نگاش کنی
به خاطرش داد بزنی ، به خاطرش دروغ بگی
رو همه چی خط بکشی ، حتی رو برگ زندگی
وقتی کسی تو قلبته ، حاضری دنیا بد بشه
فقط اونی که عشقته ، عاشقی رو بلد باشه
قید تموم دنیارو ، به خاطر اون می زنی
خیلی چیزارو می شکنی ، تا دل اونو نشکنی
حاضری قلب تو باشه ، پیش چشای اون گرو
فقط خدا نکرده اون ، یه وقت بهت نگه برو
حاضری حرف قانونو ، ساده بذاری زیر پات
به حرف اون گوش کنی و به حرف قلب باوفات
حاضری مسخرت کنن ، تموم آدمای شهرٍ
امّا نبینی اون باهات کرده واسه یه لحظه قهر
حاضری هر جا که بری ، به خاطرش گریه کنی
بگی که محتاجشی و به شونه هاش تکیه کنی...
وعدۀ دیدار
وعدۀ دیدارمون، پشتِ نقابِ بارون
اون وَره تنهاییا، کنارِ رنگین کمون
وعدۀ دیدارمون، اون وَره مرزِ خورشید
جنبِ حریمِ آتیش، با کوله بارِ امید
وعدۀ دیدارمون، هر جایی که خدا بود
هر جایی که میونش، خوب و بدی جدا بود
وعدۀ دیدارمون، کنارِ نَبض و طپش
اونجایی که نفس ها، میرن به بادِ وزش
وعدۀ دیدارمون، هر جا که بارون نشست
هر جا که اشکی چکید، هر جا که قلبی شکست
وعدۀ دیدارمون، یه جای دِنج و راحت
اونجا که قلبم از مغز، نمی کنه اطاعت
وعدۀ دیدارمون، نزدِ غروبِ دریا
دیر نکنی یه وقتا، این دفعه زودتر بیا
وعدۀ دیدارمون، اونجا که شب اسیره
اونجا که خورشید داره، تو تنهایی می میره
وعدۀ دیدارمون، پشتِ دَرای بسته
با چشمایی که دیدن و، به انتظار نشسته
وعدۀ دیدارمون، تو چال کنج لبهات
اونجایی که ستارم، تو آسمونِ شبهات
وعدۀ دیدارمون، هر جایی که تو هستی
نَبشِ درِ خونتون، همون که وقتِ رفتن با خنده هات می بستی
وعدۀ دیدارمون، تو کوچه های رویا
بازم مثل همیشه، منتظرم بیا یا
از فاصله ها گریزانم
به
تو میرسم
به تو که شب ها و روز ها به من اندیشیدی
و مرا در آغوش پر مهرت نوازش دادی
بوسه ای بر گونه ام زدی
و مرا با گرمای و جودت گرم کردی
و با چشمان پر لطفت آسمان را نگریستی
و خدا را شکر کردی
هم اکنون تنها مانده ام بی تو
از من فقط و فقط بیشه ای بی آب وعلف مانده است
بارانی از چشمان ابری ام می بارد و گونه هایم را سیراب می کند
تنها به سوی تو می آیم
دلتنگم
در انتظار جرقه ای هستم
جرقه ای که می تواند آتش فاصله ها را کم کند
و مرا به یگانه معشوقم برساند
ترنم و طراوت نیلوفر تو را به یاد من می آورد
به سوی تو می آیم
تو مثل
تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم
چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم
تو مثل شمعدانی ها پر از رازی و زیبایی
و من در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم
تو دریای ترینی آبی و آرام و بی پایان
و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم
تو مثل آسمانی مهربان و آبی و شفاف
و من در آرزوی قطره های پاک بارانم
نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته
به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم
تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم
تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت دیدار چشمت رو به پایانم
تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوتر
و من هم یک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من
ببین با تو چه رویایی ست رنگ شوق چشمانم
شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم
تو فکر خواب گلهایی که یک شب باد ویران کرد
و من خواب ترا می بینم و لبخند پنهانم
تو مثل لحظه ای هستی که باران تازه می گیرد
و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم
تو می آیی و من گل می دهم در سایه چشمت
و بعد از تو منم با غصه های قلب سوزانم
تو مثل چشمه اشکی که از یک ابر می بارد
و من تنها ترین نیلوفر رو به گلستانم
شبست و نغمه مهتاب و مرغان سفر کرده
و شاید یک مه کمرنگ از شعری که می خوانم
تمام آرزوهایم زمانی سبز میگردد
که تو یک شب بگویی دوستم داری تو می دانم
غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست
و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم
به جان هر چه عاشق توی این دنیای پر غوغاست
قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد
دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم
از فاصله ها گریزانم
از فاصله ها گریزانم
فرسنگ ها را می پیمایم
به تو میرسم
به تو که شب ها و روز ها به من اندیشیدی
و مرا در آغوش پر مهرت نوازش دادی
بوسه ای بر گونه ام زدی
و مرا با گرمای و جودت گرم کردی
و با چشمان پر لطفت آسمان را نگریستی
و خدا را شکر کردی
هم اکنون تنها مانده ام بی تو
از من فقط و فقط بیشه ای بی آب وعلف مانده است
بارانی از چشمان ابری ام می بارد و گونه هایم را سیراب می کند
تنها به سوی تو می آیم
دلتنگم
در انتظار جرقه ای هستم
جرقه ای که می تواند آتش فاصله ها را کم کند
و مرا به یگانه معشوقم برساند
ترنم و طراوت نیلوفر تو را به یاد من می آورد
. به سوی تو می آیم
" به نام حق "
تا درد عشق دیدم ...
اینجا کسی است پنهان ، دامان من گرفته
خود را سپس کشیده ، پیشان من گرفته
اینجا کسی است پنهان ، چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ، ایوان من گرفته
اینجا کسی است پنهان ، همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ، ارکان من گرفته
اینجا کسی است پنهان ، مانند قند در نی
شیرین شکر فروشی ، دکان من گرفته
جادو و چشم بندی ، چشم کسش نبیند
سوداگری است موزون ، میزان من گرفته
در چشم من نباید ، خوبان جمله عالم
بنگر خیال خویش ، مژگان من گرفته
من خسته گرد عالم ، درمان ز کس ندیدم
تا درد عشق دیدم ، درمان من گرفته
بشکن طلسم صورت ، بگشای چشم سیرت
تا شرق و غرب بینی ، سلطان من گرفته
ساقی غیب بینی ، سلطان من گرفته
پیمانه جام کرده ، پیمان من گرفته
یاران دل شکسته ، بر صدر دل نشسته
مستان و می پرستان ، میدان من گرفته
تبریز شمس دین را ، بر چراغ جان بینی
اشراق نور رویش ، کیهان من گرفته
مولان
غزل2
صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
دلم زصومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا
چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را
سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا
ز روی دوست دل دشمنان چه در یابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا
چو کحل بینش ما خاک آستان شماست
کجا رویم بفرما از این جناب کجا
مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است
کجا همی روی ای دل بدین شتاب کجا
بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال
خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا
قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست
قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا
داستان دو موش
ای پسر لحظه ای تو گوش بده گوش بر قصه ی دو موش بده
که یکی پیر بود وعاقل بود دگری بچه بود وجاهل بود
هر دو در کنج سقف یک خانه داشتند از برای خود لانه
گربه یی هم در هما حوالی بود کز دغل پر،ز صدق خالی بود
چشم گربه به چشم موش افتاد به فریبش زبان چرب گشاد
گفت ای موش جان چه زیبایی تو چرا پیش من نمی آیی
هر چه خواهد دل تو من دارم پیش من آ که پیش تو آرم
پیر موش این را شنید واز سر پند گفت با موش بچه کای فرزند
نروی، گربه گول می زندت دور شو، ورنه پوست می کندت
بچه موش سفیه بی مشعر این سخن را نکرد از او باور
گفت منعم ز گربه از پی چیست او مرا دوست است ، دشمن نیست
گربه هم از قبیله موش است مثل ما صاحب دم وگوش است
تو ببین چشم او چه مقبول است چه صدا نازک است ومعقول است
بتاز آن پیر موش کارآگاه گفت با موش بچه گمراه
به تو می گویم ای پسر در رو! حرف این کهنه گرگ را نشنو
گفت موشک که هیچ نگریزم از چنین دوست من نپرهیزم
گربه زین گفتگو چو گل بشکفت بار دیگر ز مکر وحیله بگفت
من رفیق توام مترس بیا ترس بیهوده از رفیق چرا!
پیر موش از زبان آن فرتوت ماند مات و معطل و مبهوت
گفت وه !این چقدر طناز است چه زبان باز وحیله پرداز است
بچه موش سفیه و بی ادراک گفت من میروم ندارم باک
بانگ زد پیر موش کای کودن! این قدر حرف های مفت مزن!
تو که باشی وگربه کیست،الاغ ! رفتن ومردنت یکی است الاغ !
گربه با موش آشنا نشود گرگ با بره هم چرا نشود
پر دغل گربه به فن استاد باز آهسته لب به نطق گشاد
گفت این حرف ها تو گوش مکن گوش بر حرف پیر موش مکن
پیر ها غالبا خرف باشند از ره راست منحرف باشند
نقل وبادام دارم وگردو من به تو می دهم تو بده به او
بچه حرف نشنو ساده به قبول دروغ آماده
سخن کذب گربه صدق انگاشت رفت وفورا بنای ناله گذاشت
که به دادم رسید مردم من بی جهت گول گربه خوردم من
دمم از بیخ کندو دستم خورد شکمم پاره کرد و گوشم برد
پنجه اش رفت تا جگر گاهم من چنین دوست را نمی خواهم
پیر موشش جواب داد برو! بعد از این پند پیر را بشنو
هر که حرف بزرگتر نشنید آن ببیند که که بچه موش بدید
ایرج میرزا
|
|
|
برو مرد بیدار اگر نیست کس که دل با تو دارد همان یک نفس همه روزگارت به تلخی گذشت شکر چند جویی در این تلخدشت؟ تو گل جویی ای مرد و ره پر خس است شکر خواه را حرف تلخی بس است. |