غزلیات استاد صغیر اصفهانی

ای نام عاشق سوز تو ورد زبان ها

ای نام عاشق سوز تو ورد زبان ها                وی یاد جان افروز تو آرام جان ها

با اینکه بیرون از زمان و از مکانی                 شاه زمان ها هستی و ماه مکانها

گفتی نفخت فیه من روحی به قرآن            هستی خود ای جان جهان روح روانها

منزل گرفتی در دل  دلداده گانت                  گرچه نگنجی در زمین و آسمان ها

فرط ظهورت پرده ی روی نکو شد              ای بی نشان پنهان شداستی در نشانها

نقش بدیعی باشدت از خامه صنع               هر گل که می روید به طرف بوستانها

هرگز ندیدم از تو غیر از مهربانی                 ای مهربان تر از تمام مهربان ها

وصفت نیامد در بیان یک از هزاران                چندان که گفتند اهل بینش داستانها

کی میتوان بردن صغیر این ره به پایان

در این بیابان  گشته  گم  بس کاروانها