امشب

امـشب ؛ اتـاق آبی خاطرات من ،

سـتاره باران حضـور توست ....

فا نوس احساس را در دست می گیرم

و در جستـجوی د لتنـگی، سـرگردانم .

باران نگاهت ، گونـه هایم را خیس کرده

و لرزش صـدایت ، تارهای احساسـم را می نوازد .

من از چشـمان شبنم زده مهـتاب آمده ام .

از کنار جوانه های عشق و طنین قلب عاشقم

و چشمان باران خورده ام .

آمده ام تا دوباره در آغوشت بگیرم

و برایت از تنها یی شبهای غربت بگویم .

از احساس باران ، هنگام لمس زمین ...

ای کـاش می شد بیشتر مهربان بود

و عاشقانه یکدیگر را دوست داشت.

ای کاش می شد دل را با محبت

و آرامش را با قلب پیوند زد...

کاش وقتی به او می اندیشم،

قطرات اشک اجازه دهد تا او را در خیا لم خوب نظاره کنم .

کاش زبانم و دلم یاریم می دادند تا

با تکرار نام او ،آتش وجودم را برای لحظاتی خاموش کنم

و حتی اگر شده برای لحظه ای به آرامش برسم ...

دوباره پاییز آمده و نفسهای عاشقانه ام را به شماره انداخته .

هنوز نیامده ، هوای دقایقـم را بارانی کرده ...

چشمـانم را می بندم

و دستان غبار گرفته ام را زیر بارانهای پر صدای شبانه می گیرم

تا پر از احساس شوم و "عاشق ماندن" را بهتر تجربه کنم...